tulę

do swych nagich piersi 

westchnienia ciszy

rumiane pocałunki 

lekkie pieszczenie palcy 

w twych oczach kwitną niezapominajki

w twych dłoniach rosną truskawki 

rozlana z ciebie słodycz mruczy

niczym kotka wzlatuje niby motyl 

dziecko drzemie w mym łonie

w tym jeszcze wezbranym morzu 

gdy fala nadchodzi przypływu

rozwartych ust niedomkniętych oczu 

w bieli nagiej pościeli 

gdy z ciebie smakuję

 soczystość pomarańczową pomarańczy 

"...Jeszcze śpię w twoje myśli wsłuchana, w ciepły oddech 

i tak znaną melodię..." 

Cisza Jak Ta "W Naszym Niebie" 

gwiazdka

spaceruje po wodzie

wśród szeptu kropli

w przeźroczu baniek mydlanych

po schodach kaskady wodospadu schodzę

w głębię wód szklanych

zanurzam swe odbicie

drętwe ręce martwe serce

atrament strugami rozlewam

na dnie leży

w  mule i czarnym piasku

kiedyś po niebie biegała

koronę nocy blaskiem wieńczyła

lecz wczoraj spadła

o blednącym uśmiech zapomniała

na dnie serca sczerniała

"Czym jest ta wielka baśń, w której żyjemy

i która każdemu z nas dane jest przeżyć

zaledwie przez krótką chwilę?"

Jostein Gaarder

"Dziewczyna z pomarańczami"

szklane kulki

wpadają w okrąg

i z okręgu wypadają

toczą się po parkowych ścieżkach

drewnianych schodach

jedna skrywa błękit

druga fiołkowy fiolet

trzeci mieni się zielenią

czwarta bielą

kulki toczą się po ziemi

wpadają przez otwarte okna

zwiedzają przestronne pokoje

kręgami układają się w dłoniach

płyną do tęczy

w swej przezroczystości

maleńkiej szklanej kulki

" Elfy usiłują pomyśleć jakieś myśli, które są tak trudne

do myślenia, że nie są w stanie ich myśleć. Nie potrafią.

Obrazy na ekranie nie wyskakują i nie rzucają się na

wyświetlającego film. Tylko Dżoker odnajduje drogę do rzędu ławek."

Jostein Gaarder "Maja"

szepnij mi

tych kilka słów

ciepłych jak promienie
słońca soczystych jak
pomarańcze słodkich jak
truskawki

rozpleć pajęczynę babiego
lata
zanuć
sercu memu kołysankę

tych kilka słów
wyszeptaj na maleńkim
skrawku
błękitu nieba


"Szeptem do mnie mów, mów szeptem.
By nikt obcy twoich słów nie słyszał..."

Hanna Banaszak "Szeptem do mnie mów"

http://www.youtube.com/watch?v=TanVKk8fRGo 

obraz

po niebie

po niebie obłoki biegają

słońce odgarnia je złocistymi rękami

jego włosy rozczesuje w warkocz splatam

nad morzem

nad morzem wydmy do snu wiatr kołysze

przypływ ślady z plaży zbiera

na bujnych grzywach fal w toni znikam

w ogrodzie

w ogrodzie rdzawe liście leszczyn

pod ich stopami rude orzechy

w koszyku jesieni równo je układam

przed oknem

przed oknem dziewczyna z konwaliami

po drugiej stronie lustra znika

"Zalany słońcem ogród chwiał się na wietrze."

Jonathan Carroll "Kraina Chichów"

na cichych ławkach

o kimś w paru słowach

o autentycznie zmyślonych historiach

o mnie o tobie z osobna

o drodze na tralfamadorie

mówisz o żywych kolorach planet

co w ciszy dudniące gubią kroki

mówisz o barwnych ludzkich kadrach

zatopionych w taktach walca

mówię o sennym popiele zaćmienia

w zwęglonych dłoniach słońca

mówię o przeźroczach cichych słów

w szklanych łzach błękitu

w rozmarzonych gwiazdach

w białych konwaliach

czy przysiądziemy jutro

czy w rdzy skryjemy cienie

„Możesz zgromadzić przeróżne skarby,

ale najcenniejszym jest prawdziwy przyjaciel.”

św. Jan Chryzostom

***

zapytam wierszem

o rdzę jesiennych liści

zaspane spojrzenia gwiazd

kryształową kruchość dnia

nie zatrzymam twej dłoni

ta miłość jest skazana

na płomienie martwych stosów

na tango wśród wisielców

na świecie konieczność wyrasta

chwastami zasiewa ogrody

już nie znajdę

tulipanów czerwonych

za szkłem

uśpiony orzech laskowy

klucz wypadł z dłoni

"W każdym razie mówiliśmy obok siebie.

Graliśmy w skomplikowaną grę w piłkę, której zasady

były zbyt liczne. Strzelaliśmy i strzelaliśmy, ale piłka

nigdy nie wpadła do bramki."

Jostein Gaarder "Dziewczyna z pomarańczami"

kawałek historii

podniszczona okładka pożółkłe kartki

jak jesienne liście przekwitające mimozy

z reki do reki z oczu do oczu

marzycielskich zaspanych zdziwionych

gdzieś ołówek słowa zakreślił margines naznaczył

nowy znak zapytania postawił rozwikłał zagadkę

co w ręku trzymasz

"W książkach leży dusza wszystkich

czasów przeszłych."

Thomas Carlyle

magia obłoków

czy lubisz konwalie

gdy tak z majem przychodzą

czy słuchasz słowika

gdy gamę z nut tworzy

czy przyglądasz się obłokom

gdy w podniebnym grają teatrze

z wiatrem tańczą walca

ze słońcem tkają tęczę

czy z gwiazdami rozmawiasz

gdy tak złocą czarne niebo

czy znasz kołysankę ziemi

płynącą z ust srebrzystego księżyca

czy lubisz przeźroczyste krople

gdy tak padają na twoje dłonie

gdy spacerujesz

wśród strug wiosennego deszczu

"Świat wokół ciebie się zmienia,

zmieniają się pory roku.

Twoje stopy więzi ziemia,

a oczy magia obłoków."

Marek Grechuta

"Świat w obłokach"

http://www.youtube.com/watch?v=HpKPPeqML5M 

***

kroplami

zbieram rosę z kwiatów

łzy szklane

kręgi na wodzie

palcami

rozmazuje pustynne wydmy

ślady przypływu

promienie księżyca

zostawiam ci

kołysankę ciszy

śpisz

białe zrywasz konwalie

znikam

w cieniu świtu

w twym zaspanym spojrzeniu

"A ostatnia scena,

Która tę dziwną historię zamyka

To niemowlęctwo nowe, sen, niepamięć,

Ni zębów, oczu, ani smaku nic."

William Szekspir

***

po promieniach słońca skacze

baśniowe stwory lepie z chmur

z wiatrem w berka gram

przeźroczysta się staję nagle znikam

znakiem zapytania szeptem niemej ciszy

ćmą w płomieniu świecy szarym pyłem

istnieniem upadłym niepoprawnym

"...ślady własnych stóp na piasku - niespokojnych,

nieustępliwych, osamotnionych..."

John Burnhom Schwartz

"Droga do przebaczenia” 

***

parę godzin drogi

parę godzin snu

liść bezszelestnie

zaszeleścił

parę kroków po bruku

parę kroków po piasku

zwiewnego tańczą
walca

parę słów atramentowych

parę słów kołysanki

niemy łabędź

papierowy 

liść bezszelestnie

zaszeleścił

Uśmiech serca - porannym promieniem

słońca jest na policzku :))

nim

taka cicha i spokojna

jaką prawdę skrywa

we łzie szklanej

w kurtynie błękitnych płatków

po dniach burzy

lawy ludzkich rąk

z kamieni

wyrytych na smętnych nagrobkach

gdy gwiazdy gaszą

cudze chwile w mroku kryją

czytają zapomniane imię

w krzykach głuchego echa

powiedz

czyż nie wystarczy już krwi

kropelki krwi

w alabastrze połamanych dłoni

"...zabierz jej, zabierz jej, zabierz jej

z ręki nóż..."

Varius Manx

"Zanim zrozumiesz" 

http://www.youtube.com/watch?v=Wh-9oyXnARs

miraż

poprosił dzisiaj

o gwiazdkę z nieba
czarownym otuli ją
szalem

złote frędzle
spływały z ramion
słodycz karminowa
czerwienią dotykała ust

w spojrzeniu mieszkał błękit
oczy lekko przymrużył
nie dowierzając ale
pomyślał nimfa

nagle twarzą stanęli
do lustra
w pół walca się zatrzymując
nimfa przemiła się

w wampira jej
kochanek w 
ducha

- Zobacz, zobacz - radośnie zawołała - tu biją czystej wody źródła.
- Zostaw zawołał - wytrącił jej z dłoni zloty puchar - to fatamorgana.
- Zobacz - dłonią wskazał na krzywe zwierciadła.
 - Jak to? - Zaskoczona zapytała - przecież są krystalicznie czyste.
- Ale tulipan serca więdnie - popatrzył smutnym wzrokiem. -  Proszę popatrz
na zwierciadła.
Lekko odwróciła głowę. 

fizyka katastrof

bo pisząc te słowa nie widzę ich

to twoja dłoń litery podaje w wersy układa

więc po co moja te czarne znaki kreśli

gdy w koło skaczą puste bańki mydlane

bo mówiąc te słowa nie słyszę ich

to twoje usta recytują całe strofy

więc po co moje ledwie szepczą

gdy wkoło kamienne głazy rdzawe liście depczą

bo to nie czas na szary pył nie miejsce

to obrazy tęczowego słońca fotografie uśmiechu

dlaczego za kurtyną z krwawych łez jesiennego deszczu

nic a gdy ćma w płomieniu świecy spłonie

pozbierasz te pożółkłe płatki błękitną pamięć

w tym mroku cienie zostają odejdź

nic nie mów

"...Mówię Ci, nawet człowiek, który jest półtrupem,

nienawidzi żyć nie wiedząc, jaki to ma sens."

Kurt Vonnegut

"Syreny z Tytana"

karty dnia

nie znalazłam

oczu

rozmazanych gwiazd

w zachmurzonych łzach

w papeteriach nieba

smutek

kroplami

cicho z tęczą śpi

zapomniałam

rozmazane piaskiem

w palcach fal

tęsknoty niemej imię

i pytam cię szeptem

gdzie kryje się serce

czerwonego tulipana

gdy wracasz z ćmami

do pustych baniek mydlanych

szklanego świata

"Każdy człowiek ma swoją ukochaną

istotę - nawet jeśli wcale nie istnieje."

Sakaguchi Ango

za oknem

pierzaste obłoki leniwie snujące się po niebie

granat nabrzmiałych ciepłem letniego deszczu chmur

słońce nieśmiało wychodzi zza kurtyny kropel

tęczowy most łączy ziemie z niebem

ogród pełen drzew i kwiatów gdzie

gdzie stonoga drepcze pszczoła nektaru szuka

na gałęzi rozłożystego dębu dziewczyna siedzi

białe koperty przegląda na anioła czeka

zamek z piasku który morska fala zmywa

czerwony rak nowego mieszkania w muszli szuka

ślady stóp na plaży bosa dziewczyna

czarna perełka w jej dłoni smutek

szczyty gór ubrane w mgłę

u stóp zielone hale bory iglaste

ze stoku spadają kamienie nieuważna staje stopa

dziewczyna co za kozicą biegnie wiatr goni

budynki szare ruchliwa ulica

tłum ludzi gdzieś biegnie codzienne sprawy

dziewczyna pod oknem przystaje uśmiecha się

lecz co mówią jej oczy gdy nagle znika

wszechświat maleńka ziemia księżyc

dziewczyna gwiazdy do snu układa

pamiętasz sprzed okna kiedyś zniknęła

"Tempus fugit, aeternitas mont."

zapomniane

historie drzew czytam

o ich wielkich zgarbionych plecach

pokręconych stopach

zmurszałych dłoniach

rdzawe włosy

lekko wiatr trąca rozczesuje

krwawą łzą każdy naznaczony

w bezlitosnej niemowlęcej mgle spowity

czasu kroki

gdy wszystkie gwiazdy gaszą

zachłannością kamiennych rąk

w hałasie nagich dźwięków

na skarpie

smukła szara pani

na zapłakany zmierz świtu patrzy

na maleńkie ziarenko piasku

"... cokolwiek było - będzie zawsze,

a cokolwiek będzie - zawsze było..."

Kurt Vonnegut

"Syreny z Tytana"

rozmowy ze śmiercią

dziś się pożegnamy

tak śmiesznie zrywać kwiaty

układać grobowe bukiety

szklane łzy tłuc

zaczekaj

śmierć ci o sercu opowie

o mlecznej drodze gwiazd

rozmowie tęczowych barw

o sercu

z pytaniem o szklanki zbite

o stosach płatków czerwonych

co martwym płoną życiem

dziś rozmowy

o liściach

gdy w ciszy śmierć żegnam

zaczekaj

śmierć maluje medaliony

w zaćmieniu uśpionego słońca

"I gdy światło zaczęło gasnąć, a niebo zmieniać

kolor na ciemny, słodki błękit jak w noc mojej śmierci,

zobaczyłam, że gdzieś daleko, na linii horyzontu,

pojawił się człowiek..."

Susi

Alice Sebold "Nostalgia Anioła" 

http://www.youtube.com/watch?v=99GyFmnH59s&feature=related