***

gdyby świat otworzył oczy

na ciszę

gdyby świat usłyszał

blask światła

z tych ludzkich rąk pochodzi

z głuchoty

ze ślepoty

z  zatwardziałości własnych serc

gdyby świat powąchał

odór gnijących wnętrzności

gdyby świat posmakował

zgniliznę własnych poczynań

z tych zatęchłych umysłów

wzrastają trawiaste pożogi

wrzątkiem z ust wypływa krew

z głupiej zapalczywości władzy

z ich koron i bereł

niby złotych

lecz czernią osmolonych 

to banał

kopnięty kwadrat

koślawy rąb

sfotografowany paparazzi

naga aktorka

mowa polityka

wyborczą rzucamy kiełbasę

ślina cieknąca z pyska

kulawy kundel dumny mops

zamazana kredą tablica

nieomylny pedagog

cichy dziecięcy głosik

jak klaszcze jedna dłoń

jak ocean mieści się w kropli

ile myśl ma fraktali

jaki jest dźwięk ciszy

Banał stał się powszedniością.

Drukowaną gazetą, przyklejonym bilbordem,

ckliwą, tragiczną telenowelą...

Bo jak w uszach brzmi dźwięk, jednej

klaszczącej dłoni?

 

uśpieni

będą spać na krużgankach

nieocienionych

nie wzniosą murów wyżej

nieba

będą spać

zbyt cicho jęczą góry

ogłuchli

od trąb ryczącego jerycha 

będą spać w materialnych świętościach

wybieleni

niepodobni barwą do światła

zaczadzeni

będą spać

nim wybaczą wieczności

prostoty żywy porządek

kochanek

nie dotykaj mych dłoni

moja nagość bez wstydu

rozpostarta horyzontem

przemilcza twoje powątpiewanie

gdy chwilą unosi ramiona

niczym łabędź wzburzonej tafli jeziora

nie patrzy gdy dni zrywa z oczu

wyszeptane płatki róży

nie całuj mych ust

z brzemienia twego ciała rodzą kwiaty

z cicha zapłakane ziemią

cud z siebie złożyłeś w katafalku

nie rozpaczaj obietnicą

na krawędzi pustego kieliszka

moja nagość bez wstydu otuli się deszczem

Wyuczyli nas miłości 

przedrukowanej przez papier.

Wyuczyli nas miłości

obsmarowanej tabloidami...