zbyt mała

czy nie kochałam cię zbyt mała
dotykając lekko niewidzialnej ręki

eterycznych ust

szeptów tych z lekka zielenią niebieskich

czy nie kochałam cię zbyt zlękniona

że nim stanę u stóp

rozebranej z ziarna ziemi

 ty zapamiętasz tylko horyzont ognistej czerwieni 

czy nie kochałam cię
jak wszyscy z ziemi
zwiędłe zakochując w sobie róże
depcząc szum płatków zmarszczony

czy kochałam cię
otwartym sercem
niemego łabędzia

w pół drogi

lecz dni

bywają krótkie 

a wieczność

wydaje się daleka

a tu

mieszkańcy w pustce ścian

a tu

w głuchym milczeniu przemijania

a tu

z początków istnień chcenia

a tu

w pół drogi

lecz wieczność

bywa nierozpoznana

a dni

wydają się zbyt długie

***

czy to pamięć na mych stopach

rysuje się śladem na pisaku 
czy to cicha tęsknota w mych oczach
z odpływem źrenic umyka

czy to twoje przychodzi spotkanie
w zielonym liściu topoli
czy to twoje rozkwita kochanie
w różowym rozwiniętym tulipanie

czy dziś witamy się w uśmiechu
tym złotem płynącym światłem

co mogę

co mogę zrobić dla ciebie

gdy wciąż siedzisz zapatrzona

w mokre szyby okna

twych w szczęściu cichych łez 

co mogę zrobić dla ciebie

gdy otulasz się milczeniem

niczym brzoza nieopodal

kwitnąca u jej stóp stokrotka

co zrobić mogę dla ciebie

gdy wśród traw zbierasz ukojenie

bo niby jak utulić w sobie ciszę

bo niby jak lekko odfrunąć jak ptak

co zrobić mogę dla ciebie

gdy twe serce głośno dźwięczy dziękczynieniem

za płonieniem rozkwitający mak