to co ludzkie

ludzkie uszy mają ściany 

ludzkie oczy to kotary

na boga 

na świat 

żywy 

między słowami

oaza serc

wiele zmartwień naszych serc 

blednie

w blasku dnia

na skraju prostej drogi

gdy pustkowie 

rozkwita niczym oaza

z pustynnych wydm

zielona rześka trawa

wiele naszych serc

rozpostartych

niczym orle skrzydła

w wewnętrznym locie

gdy pustkowie

niczym pąk

rozkwita

  

http://www.digart.pl/zoom/6931120/oaza.html

nas dwoje

i tylko ciebie szukam

pośród nocy

i tylko siebie widzę 

za dnia 

i tylko ciebie skrywam

w tęsknocie 

i tylko siebie tulę

w pieszczocie

i tylko ciebie odbija

tafla szkła

i tylko mnie zakrywa

białe płótno

i tylko 

ty we mnie

i tylko

ja w tobie

cisza i spokój

spokój rozsiadł się rosą na płatkach kwiatów
w nim cisza utkała mały kokon 
za dnia motylem
nocą zaś ćma

spokój wszedł do pustego pokoju
w nim cisza rysowała meble
z zieleni bujany fotel
zgrabne biurko w czerwieni

spokój tak brzmiało twoje imię
cisza tak nazywałeś dziewczynę
spokój gdy próbowałeś złapać wiatr
cisza gdy rozkwitła jak stokrotka

spokój cisza
bujany fotel w zieleni
z czerwieni zgrabne biurko

  

myślami

myślami o tobie

przechadzam się w ogrodzie

kwitnące mijam grusze

czerwienią dojrzałe poziomki

myślami o tobie

rozświetlam ciemne burze

z gromkich grzmotów zbieram światła

pośród kropel ciepłego deszczu 

myślami o tobie

cichego słucham szeptu 

błękitnych niezapominajek złocistych kaczeńców

pośród zieleni bosych traw

myślami o tobie

czułego szukam pocałunku

twych pąsem rumianych ust

przed

przed nami 

stali ludzie osłupiali 

w poprawnej nowomowie 

do chowu klatkowego gotowi

przed nami

martwe padło drzewo 

od grzmotów zajadłych gróźb 

nie będzie życia tu 

przed nami 

jaskółki w locie połamanym

zawziętych chemicznych smug

bo wolność im podarowano 

przed nami

z cicha uchylają się drzwi

gdy w sercu płonie ogień prawdy 

cichymi krokami

ja szepczę tak cicho

gdy łkasz

już dobrze kochanie 

to noc 

cichymi krokami nadchodzi

 snu baśń

ubrana w kwiat leśnej paproci

wśród tęczy gdzie kryje się cud

cichymi krokami nadchodzi
maleńki posłaniec dobroci
i spokój w  serca rozchwiane dnia wkłada 
pośród barbarzyńskich zgliszczy przemocy 

ja szepczę tak cicho 
gdy łkasz
już dobrze kochanie 
to dzień

   

co dobrego

co dobrego u nas

gdy na horyzoncie łuna wojny

my wyjęci z papierowych kajdan 

zbrodniczej mamony uchodźczej nowomowy

co u nas dobrego 

gdy religijną polityką znów duszą tłum 

my wyjęci z etykietowanych szmat 

plastikowych kubełków zapuszkowanych krat

co dobrego u nas

gdy  krwawą nowomową ryczą to nasz świat

my niepoprawnie nieśmiertelni na przeciw śmiertelnej manipulacji

zdejmujemy nasze ciała z krzyża w żywym  ogniu transformacji

co u nas dobrego

gdy chcą nas przez słomki wyssać

my pozostajemy w spokoju bezinteresownej miłości

twarz

narysuj mą twarz
lecz nie tą kruchą
liściem zwiędłym jesiennym
zeschłą deptaną trawą

narysuj mą twarz
nie tą zbyt rumianą
przejrzałym brzemieniem jabłka
pąsem zaschniętych róż

narysuj mą twarz
nie tą posępną półmroku
z popiołu omdlałego drwa
kruczoczarnym obwiązanym włosem

narysuj mą twarz
tą ciszą przejrzystą
jak jedna kropla rosy

to mit

powiedz

tak cicho zamilkły skały

czy z pisaku ziarnem zaklęte

to sen to sen to sen

powiedz

dziś niebo pochmurne ma brwi

z tych chmur na gwałt poszarpanych

to krzyk to krzyk to krzyk

powiedz

ocean z kolan też upadł

i drętwo dusi go lód

to ból to ból to ból 

powiedz

tam wiją ciemnymi wstęgami

ze smoły utkane spirale

to mit to mit to mit