zapomnienie

na szybach rosły zbite lustra

z kroków w kątach porozstawianych

łez martwych szklanek

cichej tęsknoty tęcz rozmazanych

wybacz dziś oczom nazbyt przeszklonym

ustom nazbyt ścian murowanych

dłoniom złożonym w sitowiu traw

uszom w oknach szeroko zamkniętych

świat niemy między wierszami pozostał

między wierszami zwiędły kwiat

jak serce mogło bardziej cię kochać

kiedy w gruzach u stóp rozsypał się czas

na szybach rosły zbite lustra

jak wyrwane niezapominajek korzenie

nie przestrzeń nie miejsce nie czas

zamazane lustra

samotni 

a noce takie długie 

samotni 

a dni takie krótkie 

samotni 

gdy czułość tkwi między wierszami

samotni

gdy nieme ze snu budzą się ptaki

samotni

nie śpiesząc za długimi chodnikami 

samotni
pomiędzy zaklętymi wyspami

samotni
gdy w wewnętrznej serca wędrówce 

zamazane tkwią lustra

człowieczek

wstyd dziś nazwać siebie człowiekiem

pośród pożogi  burz

krwi rąk spływających

obdartych z wyzwisk ust

dziś etykietki jak brzytwy tną

tyś żyd pies brudny niewierny

tyś dzikus parszywy przeklęty

i klną i klną i klną

i bracia w swych gardłach sztywno schwytani

i siostry z ostrymi jak igły szponami

w imię boga samozwańczego miecza

w imię dobra trupami brukowanego

wstyd nazwać siebie człowiekiem

bo nawet dzikie zwierzęta

nie rozkoszują się gorzką łzą

skrzydła

gwiazdy to ty

zapatrzone nocą w ziemię

gdy człowiek patrzy z niedowierzaniem

poprzez zasłony zamglonych okien

nie mów że to mit

bo każde ziarno z życia wyrasta

i słońce raduje się blaskiem

jednej krzywej twojego uśmiechu

i mieścisz się w kropli deszczu

która spływa z parapetu

niczym ocean błogiego spokoju 

cicho spoczywa w twoim ręku

nie mów że to mit

bo każdy ptak wzbija się do lotu

w wolności rozpościera skrzydła