iluminati

wpatrzone weń wszystkie ściany

od kiedy zdradziłaś w sobie boga

córo satana

zdradziłaś boga

 

ich schody biegną czarnymi serpentynami

ich dłonie broczą w morzu krwi

ich oczy ślepną wyłupane

niczym robactwo w ciemności pełzną

 

wpatrzone weń wszystkie okna

odkąd zabiłeś w sobie boga

o szacie kaina

zabiłeś boga

 

ich strach nas się lęka

żywego ducha światła

przebudzenia

 



mówimy

mówimy o miłości tak cicho

jakbyśmy byli zbyt maili

by dosięgnąć nieba

by wznieść się ponad mury

mówimy o niegodziwościach tak grzecznie

jakbyśmy byli z wosku skamieniali

niczym kruche skamieliny

niczym zatęchłe zdechłe powietrze

mówimy o niczym tak głośno

jakbyśmy żyli zamroczeni

bez tchu bez ducha

niczym szkielety ludu

mówimy tak doniośle 

bo ponoć to 

srebro

  

nie pomyl

nie pomyl gdy będę mały

niczym świetlik żyjący w trawie

gdy będę duży

jak dorosłe baobaby

nie pomyl gdy zamkną w fiolkach

kilka sztucznych nut

fiołki przecież rosną na łąkach

bzy pachną w ogrodach

gdy będę mały

niczym biedronka na źdźble zboża

gdy będę duży

jak dojrzałe dynie na grządkach

kilka sztucznych lamp świeci w oknach

nie pomyl

daleko im przecież do słońca