na pamięć

naucz mnie siebie na pamięć

gdy jeszcze nie wstaje ze snu rozebrana

widząc twoje bose ślady w pasku

gdy zmywa je odpływająca fala

nie burząc spokoju oceanu

otacza mnie wewnętrzna jednia

bo czy jesteś jedynie małą kroplą

czy tą głębią wód wezbranych która mnie otacza

naucz mnie na pamięć siebie

w tym cichym trzepocie mewich skrzydeł

gdy wznosisz się do lotu tuż nad horyzontem

gdy otulasz mnie ciepłem niczym zachodzące słońce

ach ile westchnień uniesie oddech

gdy w naszych sercach nigdy nie blednie

z różu utkany odcień miłości

***

 gdybym nie śniła o tobie skrycie
i nie użyła prostego słowa kocham
czy nie niosłabym w sobie miłości
która tliła się niczym maleńka iskra każdego dnia

gdybym w milczeniu skrywała powieki
niezbyt wybudzona z wczorajszego snu
czy nie zostałbyś w cichej pamięci
w ukrytym wewnętrznym uśmiechu

gdybym z jutrem rozpostarła wewnętrzne w locie skrzydła
wzbiła się niczym sokół w podniebnym locie
a do twych stóp dotarła jako mała jaskółka
która zwiastowała wiosenny deszcz i poranną rosę

i ująłbyś w ciepło swych dłoni
to jedno szare pisklę
co w tańcu przemieni się w łabędzia

autor fotografii Szymon Wydra

***

kiedy niebo okryje się jesiennym złotem
kiedy odlecą wszystkie ptaki 
wiosną rozkwitną znowu stokrotki
a latem dojrzeją truskawki i poziomki

kiedy świat okryje się chłodem
a mróz narysuje szklane tulipany
pośród puchu płatków śniegu
ożywią się papierowe ptaki

gdy  świt spotka się z zachodem
a w domu otworzą się wszystkie drzwi
każdy cichą bajkę opowie
a z mgły wyłoni się twój obraz

kometa

 dziś spadła jasna kometa z nieba
oświetliła drogę wnętrza
w półmroku rozbłysło jasne światło
rozświetliło cały mroczny pokój

dziś jasność wybudowała ścieżki
pośród zabrudzonego bruku ulic
pośród spopielałego niegdyś pyłu
i na nowo pośród ciemnej nocy rozbłysła

jedna wschodząca gwiazda

dziś jasność na nowo wyrasta
rozświetlona nowym życzeniem
niczym drzewo wiecznego życia
niczym jedno ciepłe wspomnienie

o tym wewnętrznym małym świetliku
o tej wewnętrznej maleńkiej iskrze
co staje się wielkim płomieniem życia

na zielonym wzgórzu

zatęskniłam za tym wzrokiem
co poszerza horyzonty 
z tych obrazów zawieszonych na płótnie
gdy pędzel pociąga z wolna 

zatęskniłam za tym domem
który porasta wonne kwiecie
na zielonym wzgórzu co w maju pięknie rozkwita
i nic nie mówimy o miłości

i nic nie mówimy o czułości
i nic nie mówimy o tym co niezręczne i zraniło serce
choć znamy proste słowa kocham wybaczam przepraszam
choć wszystko skrywają wnętrza

choć wszystko widoczne dla serca
choć powali przed nami pęka brama milczenia
i wzrasta w nas na nowo drzewo porozumienia

***

 kiedy siedzimy osowiali
rozbici w czterech kontach
z trosko małych niepotrzebnych
z przeszklonych szklanych łez

kiedy myślmy o nicości
o otchłani z głębi mórz
co kryją czarne perły
z tych negatywnych myśli niepotrzebnych

kiedy w niemocy ciężko trwamy
bo w słabości jesteśmy ulegli
z tych myśli niepoukładanych
z chaotycznego kulawego biegu

kiedy na samym dnie leżymy upadli
niczym ziarno zanurzone w glebie
powoli wzrastamy w blasku wschodzącego dnia 

kwiat paproci

 chciałam podarować złote światło
i wewnętrzne promienie słoneczne
dźwięczne słowa szczero złote

chciałam podarować miłość z wnętrza
drogocenny kwiat paproci 
co w stulistnym rośnie lesie
który mieni się serdecznym blaskiem i wiecznym życiem
nigdy nie więdnie i nie przekwita

chciałam pocałować złote usta
które w szepcie niosły spokój ciszy
co otworzyły bramy wnętrza 

***

 w świetle dnia budzi się poranek
pasmem łąk rozpostarty szlak
pośród zieleni traw z cicha zjawia się kochanek
z lekka muska każde źdźbło

w świetle dnia gdy rosa orzeźwia kwiaty
a pośród sitowia snuje się pajęcza nić
wiatr przysiadł w gałęziach leszczyn
laskowe na ziemię strącił orzechy 

w świetle dnia gdy czerwienią się czereśnie
polny konik wśród różowych koniczyn skacze
wiatr potrąca makowe główki
by zebrać ziarna pogodnego snu

w świetle dnia dojrzewają złote kłosy
wiatr spojrzał w dal
jaskółki niskim lotem zwiastowały deszcz

Dla Przyjaciół :) 

autorka fotografii Kamila Nowak

wybaczenie

 to piętno które we mnie zostało
niczym stygmaty na dłoniach ukrzyżowanych
niczym gwoździe wbite w niegdyś żywe stopy
niczym ciało konającego na martwym krzyżu

to piętno obnażone krwawą raną
niczym żywe wspomnienie na szafocie
poleciała martwa głowa niczym piłka
kat rzucił tylko pustych oczu spojrzenie

to piętno które rozgorzało żywym węglem
niczym skwierczące ciało na stosie
niczym ciasna pętla na szyi wisielca 
niczym niemy numer w dymie z komina

to piętno dziś rozświetlone
staje się świadomą lekcją
oprawca i ofiara w otwartych sercach nikną 

Wiedeń 21.08.2020

przy końcu ziemskich dni

 gdy stoimy tuż nieopodal
otwartych na oścież bram
do wiecznych eterycznych ogrodów
gdzie życiem kwitnie każdy kwiat

gdy umiemy unieść w uśmiechu
ostatni skrawek dnia
który pąsem rozpromienia
zamknięte snem powieki

gdy z miłością przysiądziemy na schodach
tętniących niegdyś życiem domów
przeszklonych niby z lustr szyb
w odbiciu jednego niemego obrazu

i który jesteś ty 
w odbiciu szklanego zwierciadła
gdy twoje wątłe ciało właśnie dogasa
niczym jedna spadająca gwiazda

12.07.2020

istnienie

 gdy potykałam się sama o siebie

byłeś blisko a zarazem tak daleko

by dostrzec twą przezroczystą postać

pasma różowego błękitnego i złotego  światła

gdy żal i smutek sięgał tak głęboko
że serce okryła tafla szkła
ty iskrą starałeś się być jutrzenki
ciepłym pasmem wschodzącego słońca 

gdy strach okalał mnie niczym żelazna płachta
zamykając wrota do wnętrza
ty podałeś pomocną dłoń
by z cienia wypłynęła fala jasnego światła

gdy potykałam się o samą siebie
okuta w drętwy całun milczenia
ty w cieple domowego ogniska
ogrzałeś me skarłowaciałe istnienie

Dla mojego świetlistego opiekuna :) 

Siedlce 25.04.2020

pochowani

na pustym niegdyś cmentarzu
zakwitły niezapominajki
na pustych niegdyś nagrobkach 
wyryto kamienne słowa

tu nas nie ma
wiecznie żyjemy w Bogu
śmierć to jedynie portal
naszego wnętrza 

na pustym niegdyś cmentarzu
zielenią zakwitło życie
na mym ręku przysiadła biedronka 

https://www.youtube.com/watch?v=BNVzNftY22g&list=RDKU8ct6bXQwU&index=23

uczymy się

 uczymy się żyć od nowa
z ust naszych szufladek wypuszczamy nieme słowa
by otulić je w sercach wewnętrznym dźwiękiem
by stać się wypowiedzianym uzdrowieniem

uczymy się krok po kroku
z jaką giętkością ugina się trzcinowa witka
z jaką delikatnością opadają płatki czerwonych maków
z jaką czułością motyl dotyka wnętrza kwiatu 

uczymy się między wierszami
że łańcuszek liter tworzy sens niewypowiedziany
że życia gest ze snu budzi anioły
że więcej nam może powiedzieć cisza

uczymy się żyć od nowa
jeszcze nie całkiem rozebrani z ziemskiej szaty
ale od wewnątrz mocą rozpromienieni

https://www.youtube.com/watch?v=OCz2TsxNmbo&list=RDKU8ct6bXQwU&index=24

serce

moje serce żywo zabiło
gdy powróciło prosto z gwiazd
gdy miłość w złocie rozświetliło
nie zrani nas więcej czas 

https://www.youtube.com/watch?v=mcc0uPZI9Rs

modlitwa serc

 z modlitwą serc zasypiamy świadomie
znając imię swego wnętrza
składamy u Bożych stóp swoje głowy
niczym ufne w dziękczynieniu niemowlęta

z modlitwą serc żyjemy świadomie
pośród materialnie żywego ludu
pośród cielesnych skał
z rąk ludzkich twarzy i stóp

z modlitwą serc wzrastamy otwarci
na dotyk źdźbła zielonej trawy
na pisk pisklęcia szukającego lotu
na napojenie porannej rosy i kropli deszczu

z modlitwą serc wstajemy przebudzeni
bo w każdej jutrzence kroczymy pewnie
powrotną drogą do wewnętrznego domu

do Boga i samych siebie

 

w jaskini Platona

 tak człowiek siedzi
i patrzy 
i patrzy na
na cienie na ścianach

mur wyrasta 
za jego plecami
przez jego ręce
niegdyś zbudowany

kukiełki ustawione
płomieniem oświetlone
teatrzyk niemych cieni
według ślepego scenariusza

tak człowiek siedzi
w cienie zapatrzony
a za murem 

życie zielenią dudni

04.04.2010

"Myśleć to, co prawdziwe, czuć to, co piękne i kochać to, 

co dobre - w tym cel rozumnego życia." 

Platon

ręce rozpostarte

 mówimy teraz otwarcie
o tym co kryją wnętrza
gdy słońce wstaje o poranku
gdy skowronek radośnie śpiewa

mówimy otwarcie
o tym co skrywały niegdyś serca
gdy gwiazdy nocą migotały
gdy srebrny księżyc cichą kołysankę śpiewał 

otwarcie
o tym co było niewypowiedziane
gdy niemym milczeniem żyły słowa
gdy w niemych ustach zastygły dźwięki

mówimy teraz otwarcie
 bo choć z daleka parzymy na siebie
rozpostarte łączą nas ręce

Dla Jurka

pośród życia

nas dwoje pośrodku życia

pośród kaskad żywych kolorów

złocistych promieni wschodzącego słońca

pośród pasm błękitnego nieba

nas dwoje u progu dnia

w bosych śladach zielonych traw

w cichym cieniu leszczyn

w czerwonym uśmiechu poziomek

nas dwoje u schyłku zmierzchu

pośród senności bladego księżyca

pośród migocących złotem gwiazd

pośród płaszcza czerniejącej nocy

nas dwoje na przeciw siebie

pośród naszych stóp w ciepłym piasku

pośród spokojnych fal szumiącego oceanu

***

w moje głowie żyją anioły

bez skrzydlatych piór

bez  okrągłych aureoli

bez wyblakłych kościelnych farb

w moim sercu mieszkają anioły

o świetlistych promienistych ramionach

niczym jutrzenka wschodzącego słońca

niczym pasma siedmiokiej tęczy

w moim wewnętrznym domu goszczą anioły

które w złocie oświetlają okna

które zielenią głaszczą bose trawy

które w błękicie zawieszają papeterię nieba

u progu waszych wnętrz stoją anioły

w swej ciszy bardzo wymowne

kto z was ich głos słyszy

dalecy bliscy

gdy byliśmy sobie bliscy kwitły drzewa wiśni

z krzaków zrywaliśmy czerwone porzeczki

wąchaliśmy wonne maki na łąkach

z soczystą dojrzałością jedliśmy śliwki

gdy byliśmy sobie bliscy zieleniły się brzozowe liście

sokół w niebo wzbijał się wysoko 
pająk pośród sitowia snuł nić

jaskółka zwiastowała deszcz w locie

gdy byliśmy sobie bliscy gwiazdy świeciły pośród nocy

w naszych sercach mieszkał cichy spokój

bo każdy nowy dzień budził się złocistą zorzą

bo każdy nowy zmierzch układał do snu pocałunki

gdy staliśmy się sobie dalecy osnuci milczeniem ust

koś zapisał na pożółkłym papierze 

ta bariera naprawdę nie istnieje

wystarczy serdecznie wyciągnięta dłoń

maya

w przeczuciu własnej śmierci

tkwi zaklęte ziarno goryczy

że uciekanie przed światłem prawdy

jest drogą prowadzącą donikąd 

w przeczuciu własnej nicości

tkwią krzywe zwierciadła nocy

bez odbicia porannej zorzy 

bez pocałunku porannej rosy

 w przeczuciu własnej niemocy

 tkwią puste czasu klepsydry

z nich wzrosły pustynne wydmy

z nich uleciały ludzkie tęsknoty

w przeczuciu własnego istnienia

z cienia wyłania się pasmo światła
w oddali migoce morska latarnia

rozbitek dotarł do spokojnego brzegu 

świat wewnętrzny

rozpromieniłam moje ramiona

promieniami wschodzącego i zachodzącego słońca 

w sercu ożywiłam uśpionego anioła

który różem wyłonił się z wnętrza

w wewnętrznym obrazie błękit malował spokój
by z wnętrza wyjść i stać się ochronną opoką

w wewnętrznym obrazie zieleń stała się odwagą
by w zewnętrznym niepokoju stać się solidną powagą

w wywnętrzmy obrazie w pomarańczy wzrosła wola
by w domorosłym świecie boska wola rozpostarła skrzydła

w wewnętrznym świecie czerwienią zapłonął ogień 
by w ludzkim nieporządku zaprowadzić boski porządek

w wewnętrznym świecie żółte zapisały się stronice

by pośród ludzkiej głupoty otworzyć księgi boskiej mądrości

w wewnętrznym świecie wzrosły kwiaty fioletu i indygo
by pośród betonowych bruków rozkwitła boska miłość i miłosierdzie 

Dla świetlistych przyjaciół żyjących w ludzkich skafandrach.

***

żyłam pośród aniołów 

ale udałam się na ziemie

o twardym betonowym bruku

o ostrzach z zawiści zakrzywionych 

zamieszkałam pośród zlęknionego ludu

pod pręgierzem chwały i religii

bydlęcym zniewoleniem

zatęchłym zaślepieniem 

ożywił mnie z wnętrza duch

rozpromienił złotym światłem

poprowadził po ścieżce życia

ogrzał zmarznięte palce

przetarłam zaspane oczy 

rozpoznałam anioły żyjące pośród ludzi

pośród tęczy wewnętrznych serc 

innym człowiekiem

gdybym był innym człowiekiem

nie żałowałbym niewypowiedzianych słów

o miłości którą spotkałem nieopodal

gdy szedłem pustynną ścieżką 

gdybym był innym człowiekiem

nie marnowałbym chwil w tęsknocie

gdy tuż nieopodal przysiadło ciche szczęście

niczym motyl dotykający kwiatu

gdybym był innym człowiekiem

nie żywiłbym żadnej urazy do bliskości

która czule otula swym śmiechem

gdy dłoń tuli się do dłoni 

gdybym był innym człowiekiem

nie milczałbym w swym wnętrzu

o zapamiętanym niegdyś sercu

manipulatorzy

w tej mowie nienawiści 

umarło pełno zgliszczy

w tej mowie zatracenia

nie odnaleźli przebaczenia

w tym nurcie gwałtowników

zadeptali wiele kurników

w tym gwałcie bezlitośni

zwiędły pola miłości

w tym marszu śmiertelników

zastrzelono masy indyków

w tej głuszą ryczącej pomście

zapomnieli co znaczą uśmiechnięte dłonie 

w tej mowie nienawiści 

w tej mowie zatracenia

nie znaleźli już swego istnienia

https://www.cda.pl/video/1956131d

***

o co zapytać ma 
słońce 
o co zapytać ma 
kwiat  

gdy ciągle w cieniu stoi 
słyszy głuchy grzmot 
burzowych w granacie 
chmur 

nie znałeś 
białego papierowego ptaka 
szarej ćmy 
płomieni barwnej tęczy

mówisz że wiesz 
że płatki czerwone znasz 
że zielone liście szepczą 

lecz gdzie 
prawdziwe gwiazdy tańczą