zbyt mała

czy nie kochałam cię zbyt mała
dotykając lekko niewidzialnej ręki

eterycznych ust

szeptów tych z lekka zielenią niebieskich

czy nie kochałam cię zbyt zlękniona

że nim stanę u stóp

rozebranej z ziarna ziemi

 ty zapamiętasz tylko horyzont ognistej czerwieni 

czy nie kochałam cię
jak wszyscy z ziemi
zwiędłe zakochując w sobie róże
depcząc szum płatków zmarszczony

czy kochałam cię
otwartym sercem
niemego łabędzia

w pół drogi

lecz dni

bywają krótkie 

a wieczność

wydaje się daleka

a tu

mieszkańcy w pustce ścian

a tu

w głuchym milczeniu przemijania

a tu

z początków istnień chcenia

a tu

w pół drogi

lecz wieczność

bywa nierozpoznana

a dni

wydają się zbyt długie

***

czy to pamięć na mych stopach

rysuje się śladem na pisaku 
czy to cicha tęsknota w mych oczach
z odpływem źrenic umyka

czy to twoje przychodzi spotkanie
w zielonym liściu topoli
czy to twoje rozkwita kochanie
w różowym rozwiniętym tulipanie

czy dziś witamy się w uśmiechu
tym złotem płynącym światłem

co mogę

co mogę zrobić dla ciebie

gdy wciąż siedzisz zapatrzona

w mokre szyby okna

twych w szczęściu cichych łez 

co mogę zrobić dla ciebie

gdy otulasz się milczeniem

niczym brzoza nieopodal

kwitnąca u jej stóp stokrotka

co zrobić mogę dla ciebie

gdy wśród traw zbierasz ukojenie

bo niby jak utulić w sobie ciszę

bo niby jak lekko odfrunąć jak ptak

co zrobić mogę dla ciebie

gdy twe serce głośno dźwięczy dziękczynieniem

za płonieniem rozkwitający mak 

***

pytasz o cuda

cóż znaczy ta nazwa

słońce żyje dla swego światła

kwiat dla kwitnienia

gdy szukasz cichego schronienia

niczym płochliwa leśna sarna

czy niesiesz w sercu uczucie dziękczynienia

za górski strumyk i cień drzewa

cóż na ustach znaczą cuda

jaskółka żyje dla podniebnego świata

a delfin dla wodnego

człowiek zaś dla kromki chleba

lecz czy kocha w sobie wdzięczne serce

za ziarno dobra wewnętrznego boga

***

jestem przy tobie kiedy śpisz

kiedy zamykasz senne powieki

jestem o świcie 

jutrzenka wstaje dla ciebie

kroplami rosy 

z kielichów kwiatów zebranych i liści

cichego upojenia

jestem przecinkiem twych zgrabnych listów

spokojem u wrót ciepłego marzenia

niczym gorące słońce w sercu się rozlewa

szept miłości dobra i istnienia

jestem gdy milkną wszystkie myśli

jak światło i tęcza

czysty przejrzysty promienisty

dźwięk spełnienia

niczym biedronka

jeśli uwiodę twoje oczy

czy rozpoznasz

blask wschodzącego słońca

niebo chylące się w zachodzie

jeśli uwiodę twoje dłonie

czy dotkniesz

wiatru głaszczącego sitwie

babiego lata porannej mgły

jeśli uwiodę towje usta

czy poczujesz smak

w pomarańcz ubranej mandarynki

dzikim granatem lśniącej jeżyny 

jeśli po prostu usiądę

niczym biedronka na twym ramieniu

czy w dobrym słowie odeślesz mnie do boga

broń

stoję uzbrojona w cierpliwość

wewnętrzny spokój ducha 

bezinteresowną miłość

w brak oczekiwań

na arenie świata toczą wojny

lecz prochem i pyłem są ich bomby

próżne szatańskie modły

z chciwości wysnute i żądzy 

stoję uzbrojona w wolność

w boską sprawiedliwość

w porządek harmonii

i wieczne życie 

arena świata jest przezroczysta

cały wylewny widać fanatyzm

cóż macie jeszcze do ukrycia

gdy słoma ciągle wystaje z butów

kiedy

kiedy uznasz mnie za siostrę

uwolnisz się od paradygmatu

kiedy uznasz mnie za równą sobie

zrzucisz w końcu materialne kajdany

będziesz wolny 

gdybanie

gdybym żyła samotnie na ścianie

czy byłabym zaledwie mikro plamą

gdybym żyła w jedności oceanu

czy byłabym ogromną wodną kroplą 

tęsknota

gdy ciebie nie ma

w niedowierzaniu wiszą wszystkie ściany

nieśmiało bosa skrzypi podłoga

w milczeniu zamierają szyby w oknach

gdy cię nie ma

niebo gasnącym zapala się ogniem

niechętnie chyli się ku zmierzchu

w pościeli lekko rozespanej

gdy ciebie nie ma

z powiek mych roztartych krajobrazem

kilka leśnych kwitnie poziomek

czerwonych pąsem ust w słońcu dojrzewa

gdy cię nie ma

w parapecie kropel dudni serce

jednego maleńkiego trzmiela

wolne duchy

gdyby anioły miały skrzydła

czy nie przybrałyby postaci motyla 

gdyby anioły miały oczy

czy nie widziałby zamglonego światła

gdyby anioły miały usta

cóż wydobyłyby z głuchego dźwięku

gdyby anioły miały uszy

cóż zrozumiałby z ptasiego śpiewu

gdyby anioły miały ręce 

ile nici sitowia zużyłby na kosze

gdyby anioły miały nogi

jak długo błądziłby do wnętrza

gdyby anioły znały myśli

cóż znaczyłyby uczucia

pośród logicznych wywodów dogmatyki

  

natura

tyko natura milczy cicho

gdy w pożogach wzniecają wojnę

tylko natura nie skomle

gdy głodzą ją popiołem

tylko natura rozdaje dary

nie żądając chciwej zapłaty

tylko natura kwiatem wyrasta

na brukach ulic umarłych

tylko natura może umieścić

żywot stuletniego świerku w jednym ziarenku

tylko natura może odzwierciedlić

błękit nieba w kropelce deszczu

tylko natura może się zmieścić 

w czterdziestu dziewięciu wymiarach

lub tylko w jednym

śmieciowym plisie DNA

***

nie muszą gubić się kroki

kiedy droga jest jasna

kiedy sprzątnięto wszystkie dywany

gdy w koło rośnie trawa

nie muszą wzdychać w tęsknocie

gdy okna serc szeroko otwarte

gdy pustką brzęczące rzucili kruszce

kiedy z donic ku ziemi uwolnili kwiaty

nie muszą ich usta szeroko otwarte

dymnych modłów wznosić ku słońcu

bóg nie mieszka w świątynnym kamieniu

zanadto ukochał złotego mniszka na polanie

kiedy droga jest jasna

pośród mroku rozpoznaj

bóg złotego mniszka na zdrowie ci posłał

  

boski porządek

czy to boski porządek 

zapytał bóg dziecię boże

głowa twego brata na ostrzu noża

bomba atomowa 

czy to boskie miłosierdzie

bóg zapytał boże dziecię

zaklęci w murach świątyń twoi bracia

piekielne potępienie

czy to boska wola

dziecię boże zapytał bóg

ukamienowane religią twoje siostry

złote posążki mamony 

czy to boska mądrość

boże dziecię bóg zapytał

techniczna wiedza nieożywiona duchem

zatrucie środowiska

Czy to boski porządek? 
Ciebie - Boże Dziecię - Bóg pyta.

***

dla mnie to codzienność

omijam czerwone kartki kalendarza

zakłamane święta

pożeranie padliny uduszonego mięsa

ręka chłopca

nie byłam pewna gdy odszedłeś

jak inni wcześniej odchodzili

gdy pytałeś 

jak długo stąd idzie się do nieba

gdy trzymałam twoją rączkę

może zbyt małą by unieść słońce

może zbyt dużą by wyczuć sosnowe igliwie

może zbyt wcześnie w przestrzeni nieruchomą

gdy mówiłam popatrz w otwarte okno

na gałęzi topoli przysiadł dzięcioł

posłuchaj

jak rytmicznie w korę stuka

gdy jak promień jasnego światła stałeś obok swego ciała

niczym magiczny świetlik

prawdziwy z życia duch

żelazne dłonie

znużyłam łzy w morzu

żelazne dłonie inkwizycji

dosięgnęły tylko mego ciała

ogniem żywym spoczęłam na stosie

to oni 

zbyt nisko upadli by dostrzec słońce

to oni

o sercach skamieniali

to oni

ogłuchli w swej zapalczywości głuchego imadła 

to oni

na ustach swych czcili kłamstwa

uciszyłam szloch w morzu 

gdy na krzyżach wciąż czczą baranka

jak złodziej przez drzwi zakrada się prawda

strach na wróble

samotne pustką stoją pola

nie okryte nigdy złotym kłosem

pysznym piachem skażone

za życia płodem martwe

głuchy słomiany strażnik

krzyżem rozpostarty

w nadętych sutannach

nad błogosławionym ołtarzem

to rzeź

z wolności zabili baranka

to rzeź

Jezus kapłanów oskarża

spijają Jego krew

boscy samozwańcy

buntem zamroczone dzieci



iluminati

wpatrzone weń wszystkie ściany

od kiedy zdradziłaś w sobie boga

córo satana

zdradziłaś boga

 

ich schody biegną czarnymi serpentynami

ich dłonie broczą w morzu krwi

ich oczy ślepną wyłupane

niczym robactwo w ciemności pełzną

 

wpatrzone weń wszystkie okna

odkąd zabiłeś w sobie boga

o szacie kaina

zabiłeś boga

 

ich strach nas się lęka

żywego ducha światła

przebudzenia

 



mówimy

mówimy o miłości tak cicho

jakbyśmy byli zbyt maili

by dosięgnąć nieba

by wznieść się ponad mury

mówimy o niegodziwościach tak grzecznie

jakbyśmy byli z wosku skamieniali

niczym kruche skamieliny

niczym zatęchłe zdechłe powietrze

mówimy o niczym tak głośno

jakbyśmy żyli zamroczeni

bez tchu bez ducha

niczym szkielety ludu

mówimy tak doniośle 

bo ponoć to 

srebro

  

nie pomyl

nie pomyl gdy będę mały

niczym świetlik żyjący w trawie

gdy będę duży

jak dorosłe baobaby

nie pomyl gdy zamkną w fiolkach

kilka sztucznych nut

fiołki przecież rosną na łąkach

bzy pachną w ogrodach

gdy będę mały

niczym biedronka na źdźble zboża

gdy będę duży

jak dojrzałe dynie na grządkach

kilka sztucznych lamp świeci w oknach

nie pomyl

daleko im przecież do słońca