na pustym niegdyś cmentarzu
zakwitły niezapominajki
na pustych niegdyś nagrobkach
wyryto kamienne słowa
tu nas nie ma
wiecznie żyjemy w Bogu
śmierć to jedynie portal
naszego wnętrza
na pustym niegdyś cmentarzu
zielenią zakwitło życie
na mym ręku przysiadła biedronka
https://www.youtube.com/watch?v=BNVzNftY22g&list=RDKU8ct6bXQwU&index=23
uczymy się żyć od nowa
z ust naszych szufladek wypuszczamy nieme słowa
by otulić je w sercach wewnętrznym dźwiękiem
by stać się wypowiedzianym uzdrowieniem
uczymy się krok po kroku
z jaką giętkością ugina się trzcinowa witka
z jaką delikatnością opadają płatki czerwonych maków
z jaką czułością motyl dotyka wnętrza kwiatu
uczymy się między wierszami
że łańcuszek liter tworzy sens niewypowiedziany
że życia gest ze snu budzi anioły
że więcej nam może powiedzieć cisza
uczymy się żyć od nowa
jeszcze nie całkiem rozebrani z ziemskiej szaty
ale od wewnątrz mocą rozpromienieni
moje serce żywo zabiło
gdy powróciło prosto z gwiazd
gdy miłość w złocie rozświetliło
nie zrani nas więcej czas
z modlitwą serc zasypiamy świadomie
znając imię swego wnętrza
składamy u Bożych stóp swoje głowy
niczym ufne w dziękczynieniu niemowlęta
z modlitwą serc żyjemy świadomie
pośród materialnie żywego ludu
pośród cielesnych skał
z rąk ludzkich twarzy i stóp
z modlitwą serc wzrastamy otwarci
na dotyk źdźbła zielonej trawy
na pisk pisklęcia szukającego lotu
na napojenie porannej rosy i kropli deszczu
z modlitwą serc wstajemy przebudzeni
bo w każdej jutrzence kroczymy pewnie
powrotną drogą do wewnętrznego domu
do Boga i samych siebie
