człowieczek

wstyd dziś nazwać siebie człowiekiem

pośród pożogi  burz

krwi rąk spływających

obdartych z wyzwisk ust

dziś etykietki jak brzytwy tną

tyś żyd pies brudny niewierny

tyś dzikus parszywy przeklęty

i klną i klną i klną

i bracia w swych gardłach sztywno schwytani

i siostry z ostrymi jak igły szponami

w imię boga samozwańczego miecza

w imię dobra trupami brukowanego

wstyd nazwać siebie człowiekiem

bo nawet dzikie zwierzęta

nie rozkoszują się gorzką łzą

skrzydła

gwiazdy to ty

zapatrzone nocą w ziemię

gdy człowiek patrzy z niedowierzaniem

poprzez zasłony zamglonych okien

nie mów że to mit

bo każde ziarno z życia wyrasta

i słońce raduje się blaskiem

jednej krzywej twojego uśmiechu

i mieścisz się w kropli deszczu

która spływa z parapetu

niczym ocean błogiego spokoju 

cicho spoczywa w twoim ręku

nie mów że to mit

bo każdy ptak wzbija się do lotu

w wolności rozpościera skrzydła