nie ma

gdy mówiłeś że cię nie ma

szybko milkły szyby w oknach

gdy mówiłeś że odchodzisz

skomlała za tobą podłoga

gdy szeptałeś ciebie nie ma

z szarych luster spojrzała postać

gdy szeptałeś ty odeszłaś

białe ściany odpowiedziały westchnieniem

gdy krzyczałeś to złudzenie

ona szła po chwiejnych schodach

gdy krzyczałeś przy mnie zostań

pożegnała cię uśmiechem 

gdy kochałeś w zachodzie i wschodzie słońca

gdy milczałeś nad pustym przecież grobem

wieczność zrywała drzew dojrzałe owoce

nowomoda

nie mówimy o zboczonych bogach

o morderczym gwałcie szat

z religii domorosłego fanatyka

poprawna polityka poprawna polityka

święte ciało męczennika zwisa z krzyża

niewierna psia krew spływa z głów meczetów 

raj utracony raj odnaleziony

lecz brzmię łez wieczne witają dziewice

poprawna polityka poprawna polityka

bojownik zastąpił terrorystę

ku jednemu wznosząc modłę

zapalczywemu bogu w mordzie

i legną ziemią wypatroszone wnętrzności

jak szprychy z kół ulecą w wieczność anioły

ci bez miłości ugrzęzną we własnych sumienia wyrzutach

kołysanka

ukołysze 

białe snu prześcieradła

już śpisz

kot czule pieści podłogę

ukołysze

dwie rzęsy na sennych powiekach

już śpisz

boskie z nieba rodzą się gwiazdy

ukołysze

spokój uśpionego oddechu 

już śpisz

rozebrany z człowieczej skorupy 

rozbudzony

już nie śpisz

krzywych zwierciadeł zwaliły się mury

odejść

powinniśmy już odejść

porzucić gruzy zbolałe

gdy cichną mury

z omdlałych oparów walki

 

powinniśmy już odejść

o wielka ziemska mądrości

zmurszała wśród ścian uniwersytetów

z dyplomów ogłupiała

 

powinniśmy już odejść

porzućmy z głów naszych słabości

myśli rubaszne

pokój ugośćmy w sercu

 

powinniśmy już odejść

niech świeca dogaśnie

ona wie jak spłonąć swym blaskiem

 

 



ciche stąpanie

kiedy zachodzi słońce

niczym ptak dogasający lotu

tulą podłogi ciche stąpanie

wychodzą schody na spotkanie

ulotne chwile trzymasz w ręce

z dzikiego papieru szyte ptaki

nic nie powiedzą o milczeniu

gdy z głodu skomlą wszystkie ściany

niedotyk dotyka twoich powiek

niedotyk daruje podziękowanie
bujnie wzrastają winorośla

gdy źrenice rosy je karmią

kiedy zachodzi słońce

niczym ptak dogasający lotu

tulą podłogi ciche stąpanie



nikt nie

dziś nikt nie czyta

spadają liście z drzew

poranne zbierają się mgły

upojenie rosy

 

dziś nikt nie słyszy

zielenią unoszą się trawy

czerwienią wzrastają polne maki

spadła kropla deszczu

 

dziś nikt nie mówi

nadlatują dzikie ptaki

niebo otulają pasma chmur

zakwitły niezapominajki

 

dziś nikt nie widzi

w kącie usiadły bajki

dziecko się śmieje

 

 



do nieba

szłam krótko do nieba

znając bliskość drogi

zbierałam krople rosy

zieleń liści drzewa

 

pośpiech nie rozpoznał map

zbyt szybko dobiegł końca

nie poznał szczerego śmiechu serca

ciepłego głosu dobrego człowieka

 

szłam krótko do nieba

znając bliskość wnętrza

żywym stałam się duchem

 

 



kwiat w trawie

uczę się kochać na nowo
nie zrywam ręką kwiatu

zbyt szorstkie ściągam obuwie
boso bosa w zielonej trawie

 

 



otwarte szyby

nie dałam jeszcze odpowiedzi

gdy poezja miała smak truskawki

ktoś pomyślał o poziomkach
szukał cichej siostry wiatru

nie mówiłam nigdy wiele
gdy poezją były kartki
ktoś otworzył szyby w oknach
szukał ciebie przyjaciela

uśmiechałam się serdecznie
gdy poezja była tobą
ktoś odnalazł boże serce
pomarańczą kwitło słońce

nie dałam jeszcze odpowiedzi

gdy poezja nadal żyje w ciele
wstaje przecież dopiero z kolan





spokój

cichy głos duszy
rozłożony na nagiej kanapie
z czterech ścian wycięty
w czterdziestym dziewiątym wymiarze

cichy głos duszy
tyś z boskiej wzrósł ręki
błogosławiony pomiędzy upadłymi
w pierwszym materialnie upadłym wymiarze

cichy głos duszy
gdy niebo brzemieniem otwiera się w tobie
niczym kwiat bzu wzrasta ku słońcu
jesteś błogosławieństwem

cichy głos duszy
sól ziemi
gdy posągi budzą się zdrętwiałe


 

wiadomość której nigdy nie wyślę

to puste w liście koperty
nienaklejone w ręku znaczki
pożółkłe brzozowe liście
atramentowe kleksy

cichy szept zebranych ścian
rozlany na białej tapecie

na parapecie niemego okna
zakwitły niezapominajki

jeszcze podłoga milczenia stawia kroki

jak echo ciebie woła
niczym wspomnienie bliskiego anioła

zakwitły niezapominajki

puste w liście koperty
co widzisz w zachodzie słońca
gdy pąsem rumienią się szyby

wiesz

gdyby nie było nas tu

odeszły by kwiaty
polne makiem stokrotki

różami wonne fiołki

 

gdyby nie było nas tu

kamiennym milczeniem poległy by ptaki
wędrowne dzikie kaczki

słowiczy śpiewak drozd

 

gdyby nie było nas tu

rdzą opadły by liście drzew

dębem bujne bukszpany

smukłe brzozowe topole

 

gdyby nas tu nie było

ni jedna kropla deszczu

nie osuszyła by ziemi

 

 



pseudo-dowodowi

ludzie umierają cicho

niczym wątłe promienie światła

skargami okaleczając boga

bezgłośne istnienie 

wypaleni w wnętrznościach

cud mało dostojny

nieopasany nauką

bez patentowy

ludzie gasną szybko

niczym zimne ognie

zbyt letnie ognisko 

wielebne doktryny

nie dość dowodowi

pysznie prześmiewający 

swe własne życie

Napisał człek maksymę:

"To tylko dowodem, 

co zliczę na mych palcach."

I nie mógł się doliczyć, przytępionym,

mętnym wzrokiem. Sześć, czy siedem wyrosło

przy jego materialnie urodzonej dłoni.

wyobcowania

dziś wybuchły wojny 

w sercach zlęknionych 

zburzyły atomy świata

w deszczu łez skrwawionych 

o powiedz

jak rządzą sobą wielcy panowie

o powiedz

ile win uniosą na tarczach

niegdyś zielenią żyły łąki

nikt jękiem nie dokonał konania

niegdyś cisza karmiła się dźwiękiem

w miłości wiecznego grzybobrania 

o powiedz

dziś żądają twego poddania 

tworzenia wyobcowania

po schodach

gdy idę do ciebie po schodach 

moja duma na wskroś rozebrana

zbyt nieśmiała w krokach

rozgwieżdżonej pani z nieba

czemu miłość chcą skazać

na drewnianą szubienicę

zbyt niemodny byt niebyt

potakiwania

czy żyjemy naszą wolą

w ślepym ucisku kajdanach

słodkie cząstki życia

kistki pomarańczy fraktale

dziś jestem chudą modelką

cielesną karykaturą

promieniem światła 

***

dziwnie mi tu samej

przy zamkniętych oknach

pokój przysiadł pusto

zapatrzony w starą latarnie

ściany mruczą cicho

by nie zbudzić kroków podłogi

 ty wychodzisz przez balkon

niczym dziki ptak łaknący lotu

dziwnie mi tu samej 

przy oknach otwartych

czy pragnąłeś kiedyś dotyku pościeli

słodyczą ciepłego jak gorzka czekolada

niczym dziki ptak łaknący lotu

namiętnie w objęcia nieba powraca

to czego nie widać

tuż przed moimi oczami

szklany stół

dwa krzesła

roześmiany

uśmiech słońca

tuż przed moimi oczami

porzucona skarpetka

pusta butelka

zakochany

rumianej róży pączek

tuż przed moimi oczami

białe przylaszczki

leśna droga

miłość starego drzewa

serce drozda

serce drozda poleciało do nieba

tęczy rozwijając skrzydła

dosięgnęło słońca

urzeczywistnienia

***

błękitu fale

pocałunki słońca

dotyk polnych traw
upojenie rosy

to ty to ty to ty
porastasz w górę drzewem
pachnące rodzisz kasztany
z sitowiem cicho grasz

to ty to ty to ty
przybrany malinami
zalotny kot
słodycz pomarańczy

niezapominajki
oni przeszli alejami
bosych wonnych groszków

noc wielka

zapisane pisanki

zarżnięte świnie

już tyłkiem legły nas stole

pokrojone plasterki szynki

wiwat 

umarły wyszedł z grobu

wiwat

jego ciało to życie boskie

jedzmy

jego ciało pokrójmy w opłatki

pijmy

jego krew to złote puchary

zapisane pisanki

zarżnięte świnie

bogobojni krwawo wyszli przed ołtarze

w koszyczku święcone z martwych wstanie

Bo jak można zjadać tego, którego nazywa się

synem Boga?

są

rozmowy odległe

tak ciche stęsknione

namiętne

spojrzenia ulotne

w mrugnięciu powiek

zapatrzone

spotkania tak bliskie

lekkie w dotyku

bezcielesne

roześmiane twarze

beztroskie radosne

szczęśliwe

***

ach złudna młodości

nie wiesz jak blisko jesteś

własnej cielesnej starości

https://www.youtube.com/watch?v=hjHnWz3EyHs&feature=youtu.be

nie-dotyk

tak cicho

dotknij mojej dłoni

tak cicho 

jestem jestem

mówiłam

siedziałaś zapatrzona w okno

mówiłam

pogłaskałem twoje włosy

tak cicho

popatrz w moje oczy

tak cicho

dotykaj dotykaj

mówiłam

miałaś konwalie w dłoni

tak cicho

Gdy odeszłaś zrobiło się  tak cicho. 

Na ścianie pozostał obrazek konwalii. 

Podobno anioły nie mówią. 

Czy to twój usłyszałem nie-dotyk?

uśmiechem

namaluje cię uśmiechem

z oczu mych wpatrzony

przezroczystych źrenic 

pokochany

namaluje cię uśmiechem

z dłoni mych wtulony

zebrany dotykiem

wytęskniony

namaluje cię uśmiechem

z ust mych barwnym dźwiękiem

motylim szeptem

muśnięciem skrzydeł

pokochany

niczym pączek żywego kwiatu

serce drozda

https://www.youtube.com/watch?v=KdKgdHxYs10&list=RDKdKgdHxYs10

magnolie

zapamiętałam ciche łkanie

od ściany do ściany

pukanie 

pukanie 

zapamiętałam ciche łkanie

łzy niemo przysiadły w kącie

noc okryła je mrokiem 

szybko zbiegając po schodach

zbudziło je ciepło

spoczęły w twych dłoniach

niczym dojrzałe porzeczki

ubrane lekkim rumieńcem

zbudził je dotyk

ten poranek zrodził się uśmiechem

zakwitły magnolie

dwie łzy

mam dwie łzy

zaczarowane krople wody

źrenice barwnej tęczy

niewyraźne uśmiechy

nie płacze dziś deszczem

gdy rosa rozkwita porankiem

bose stopy zostawiam w piasku

rozmyte z wolna falami

nie płacze wodospadem

ucichły rwące potoki

w mych dłoniach słońce zebrane

dojrzewa zdrowym owocem

dwie łzy

źrenice żywych powiek

rozpoznanie

dzieckiem

śmieszne 

dwa kółka 

przy różowym rowerze

jadę jadę jadę

moje szczęście

beztroską jestem dzieckiem

spacerując rodzicami

jadę jadę jadę

dwa kółka

przy różowym rowerze

ha ha jadę jadę

o się śmieję

się śmieję

dużym sercem

pa pa jadę

Usłyszałam śmiech w parku. Z beztroską

dziecko jechało alejką na różowym rowerze.

Poczułam uśmiech w sercu. Głośno się roześmiało,

mieszkające w ciele - wewnętrzne dziecko...

w sobie

najpierw w sobie 

rozrastając drzewem

zielonym liściem

głaskającym słońce 

 

najpierw w sobie 

zasianym zbożem 

dojrzewającym ziarnem 

iskrzącym się kłosem

 

najpierw w sobie

bosą stopą w trawie

polną drobną stokrotką

czerwonym makiem

 

najpierw w sobie

cichym duchowym uśmiechem

rozpoznaniem 

piszę

piszę o tobie 

dni mijają krótkie

wstążki rosy

girlandą zawieszam na płótnie

piszę o tobie

ciche mijają noce

maki czerwone

doniczką porastają podłogę

piszę o tobie

poranek słońcem kwitnie

jabłka zielone

słodyczą dojrzewają w ustach

piszę o tobie

popołudnie dogasa ogniem

pomarańcze pomarańczowe 

małym człowiekiem

jestem mały

powiedział człowiek

całując czoło 

boga

jestem słaby 

powiedział człowiek 

unosząc ramiona 

słońca

jestem niepotrzebny

powiedział człowiek

prowadząc mostem

kulawego ślepca

jestem ociemniały

rzekł

zapalając kaganek

w mrocznej małej izdebce

Zapomniał kim jest. Przybrany iluzją, w sercu

schował Boga. W codziennym ferworze cicho myślał:

"Czy kwiat może mnie kochać?" 

oczami

oczami

nie dotykając nieba

oczami

dotykając ślepca

oczami

piasek cichej plaży

białe prześcieradła

dłonie

oczami

patrzysz

niby figlarne kocię

toczy kłębek nici zabawka

oczami

spoglądasz dłońmi

naga pierś

kochanka

jaskółka

co powiesz o cudach

pachnących różach

stokrotkach

ciepły dotyk

dłoń słońca

mróz na szybach

kropla rosy

pajęczyna

co powiesz o szczęściu

gdy biegniesz po schodach

ona czeka na przystanku

jaśmin trzyma w ręku

gdy biegniesz ulicami

ona uśmiecha się łzami

jaśmin trzymasz w dłoni