***

nigdy nie myślałam że odejdę

tak daleko

od brzegów pokory spokoju

tak daleko

gdy czas płynął w miejscu

światło fal stało się światłoczułą cząsteczką

niby hadron fraktal

skrzydła lekko rozwiną motyl

tak daleko w bliskości 

gdy pokój tkwił w niepokoju

gdy lustro przedstawiało postać

odbitą w rzeczywistości

tak blisko

bo tuż nieopodal

miłości cicha tęsknota

lektorka

czytała książki

z cudzych oczu ust

spijała sylaby

z ust kochanka

oskarżona w szczerości

skazana

za niewinną prostotę 

porządek prawa 

czytała książki 

powrót do itaki

w krokach swych gubiąc

swą odwieczną tułaczkę

sylaby spijała

z nagich warg 

kochanka

Czy winą jest żyć i pracować według

ustalonego i zaaprobowanego społecznie prawa?

Czy prawem jest sądzić po wojennej przemianie - 

społecznej, prawnej wygodzie? 

http://www.filmweb.pl/film/Lektor-2008-439584

ponad i poza

tych dwoje dla siebie

związanych ziemią 
pośród zieleni bosych traw
wśród drzew rozebranych

w bezwstydzie czasu
gdy lekko uginają grzywy
rącze uzdą zebrane konie
w pustce zapisane gonitwy

przeszłe doliny
z chust kobiecości zniewieściałe
w kruchości nieposłuszne
kryształowe z lodu paciorki

tych dwoje
wyzwolonych niebem
pośród bezkresu
we własnym uśmiechu

https://www.youtube.com/watch?v=3cR5-LTs3_g

***

gdyby świat otworzył oczy

na ciszę

gdyby świat usłyszał

blask światła

z tych ludzkich rąk pochodzi

z głuchoty

ze ślepoty

z  zatwardziałości własnych serc

gdyby świat powąchał

odór gnijących wnętrzności

gdyby świat posmakował

zgniliznę własnych poczynań

z tych zatęchłych umysłów

wzrastają trawiaste pożogi

wrzątkiem z ust wypływa krew

z głupiej zapalczywości władzy

z ich koron i bereł

niby złotych

lecz czernią osmolonych 

to banał

kopnięty kwadrat

koślawy rąb

sfotografowany paparazzi

naga aktorka

mowa polityka

wyborczą rzucamy kiełbasę

ślina cieknąca z pyska

kulawy kundel dumny mops

zamazana kredą tablica

nieomylny pedagog

cichy dziecięcy głosik

jak klaszcze jedna dłoń

jak ocean mieści się w kropli

ile myśl ma fraktali

jaki jest dźwięk ciszy

Banał stał się powszedniością.

Drukowaną gazetą, przyklejonym bilbordem,

ckliwą, tragiczną telenowelą...

Bo jak w uszach brzmi dźwięk, jednej

klaszczącej dłoni?

 

uśpieni

będą spać na krużgankach

nieocienionych

nie wzniosą murów wyżej

nieba

będą spać

zbyt cicho jęczą góry

ogłuchli

od trąb ryczącego jerycha 

będą spać w materialnych świętościach

wybieleni

niepodobni barwą do światła

zaczadzeni

będą spać

nim wybaczą wieczności

prostoty żywy porządek

kochanek

nie dotykaj mych dłoni

moja nagość bez wstydu

rozpostarta horyzontem

przemilcza twoje powątpiewanie

gdy chwilą unosi ramiona

niczym łabędź wzburzonej tafli jeziora

nie patrzy gdy dni zrywa z oczu

wyszeptane płatki róży

nie całuj mych ust

z brzemienia twego ciała rodzą kwiaty

z cicha zapłakane ziemią

cud z siebie złożyłeś w katafalku

nie rozpaczaj obietnicą

na krawędzi pustego kieliszka

moja nagość bez wstydu otuli się deszczem

Wyuczyli nas miłości 

przedrukowanej przez papier.

Wyuczyli nas miłości

obsmarowanej tabloidami...

budź obudź

obudź się świecie pożogi 

obudź budź budź budź

obudź się czarna matrono

obudź budź budź sutanno 

szkarłatem przesiąkły białe pościele

pękły podstawy ołtarza

obudź się z rozpusty przepyszna sodomo

z rąk sumeryjskiego pochodzisz tytana

obudź budź budź budź

obudź się pałacowa hałastro 

twój pan jaszczurem drzemiącym w muślinie

syczącym językiem wojny

obudź się duch skryty w pocałunku

w dobroci spokoju zamieszkał bóg

budź obudź budź budź

***

w ramionach anioła

gdy świat tonie w odmętach

swego zakłamanego wyuzdania

niepohamowanych żądzach

cicho skona

kamienna posada świata

martwa papierowa mamona

drętwota spróchniała

jednego serca

podarowanego przez boga

jednego serca

żyjącego w człeku

czas powrócić do źródła

smsy

gdzie jest miłość

w tobie

wstydzę się jej

miłość to nie wstyd

coś trzeba wybrać

pauza

ona poszła w swoją

a on w swoją

stronę

poszukiwania

szukam inspiracji po kątach

pod puchową pierzyną

w zakręconych papilotach

druku pisanym na maszynie

w łupinie włoskiego orzecha

na krawędzi kałamarza

na kilku wyblakłych fotografiach

w czerwonym portfelu 

w cichym blasku

gdy zorzę wita blady świt

w naparstku

gdy rosą pęcznieją kwiaty

szukam inspiracji po pustych pokojach

na drewnianych blatach stołów

w ulicznych rozmowach

jesień

jak zmięte kartki papieru

liście drzew

to jesień

szeleści wstęgą chodników 

plucha dudni o szyby

ponurą barwą dnia

pośród brzemiennych jabłoni sadu

spaceruje mały jeż

to jesień

rumianym dojrzewa owocem

zdejmuje zieleń z traw

z pól spóźnione wyprasza żurawie

to jesień

rydze zbiera do koszyka

zastyga brązem w kasztanie

 

 

 

***

romontyczni

żyją w snach

gdzie księżniczki w tańcu

dziurawią buciki

romantyczni

zapatrzeni w płomień świecy 

przytulają wzrokiem gwiazdy

w ciszy stoją nienamcalni

romantyczni

zbudzeni wschodem słońca

w uśmiechu pąsu szyby

wśród traw już kwitną stokrotki

romantyczni

zaklęci swymi szeptami

poza głuchym światem

Romantyczny jest każdy dzień, w którym

nas dwoje w uśmiechu może być razem... 

nieliczne

mokre deszczem łzy

okruszyny glinianego chleba

krzyk

lotem uniesionego żurawia

pasma zielonego sitowia

oczy barwnego pawia

śmiech
zdumionego światem dziecka

poszumy polnych traw

czerwone lasem poziomki

pytania

jak niebem migoczą gwiazdy

z szeptu ujęte szeptania

ciszą zbudzone serca

przebaczenia

nie - wolno

nie wolno

krzyczą niewolnicy w papierowych kajdanach

nie wolno

krzyczy pan ubrany w papierową mamonę 

kot kreskowy

cicho mruczy na posterunku

temu wolno 

temu nie wolno

królik berliński

cicho wzdycha

już kiedyś budowali ten mur 

https://www.youtube.com/watch?v=8S4Vqt9XJi8

otępienie

miłość mieszka na chodnikach

cicho zasypia w rynsztokach

żebrze o kromkę chleba

twardą suchą piętkę

miłość kocha tęczowym uśmiechem

wznosząc ramiona do słońca

rozdając soczyste czereśnie 

całując usta w obłokach

miłość nie pyta o powód 

gdy drzwi są zatrzaśnięte

chwilę w milczeniu poczeka 

co powiesz jej istoto

gdy wejdzie do zielonego ogrodu

ty z murów zmroczona

zastygasz w  przepysznych posadzkach dywanach

***

opustoszały ludzkie serca

bo nie wiecie co czynicie

aleją padają drzewa

na grobach sztucznych kwiatów

puste szpalerów dłonie

elektromagnetyczny zawył ELF

ze smyczy spuścił tsunami

manipulacyjny węzeł

na grobach sztucznych kwiatów

biały chleb z jajkiem i sałatą

zabronili nam jeść

pięćset milionów chcą zakuć w kajdany

puste szpalerów dłonie

miłości w sercu

nie chcą pokochać

http://en.wikipedia.org/wiki/Georgia_Guidestones

gejsza

rozebrana

po czubki palców 

niby złota nić

jedwabna

po czubki palców

wtulona w objęcia

 z ust zebranych

uśmiechów

niby złota nić

giętka trzcina

w tafli odbita

uniesieniem wzburzonego jeziora

jedwabna

w dotyku

dłoni przytkniętej do dłoni

https://www.youtube.com/watch?v=cWwg-YSqF_U

letnie anioły

letnie anioły

cicho spacerują po dachach

boso nie dotykają trawy

w krysztale uśpionej rosy

letnie anioły

ubrane z nieba

w bez dźwięku dotykają źrenicy

prosząc o spotkanie

letnie anioły

na tle jasnego horyzontu

bez pracy zapracowane

by bez ludzkiego odejść ładu

letnie anioły

w bezkresie 

realnego bezczasu 

rewolta

kilku ludzi wyszło

na ulice

obalić obalić obalić

pif paf z rozgrzanej lufy

o la boga

krzyk matki przeszył powietrze

syn krwawo umarł

w żywych rękach

dyktator bruku

zastygł w pomniku

szczęk łańcucha

lament świata w kajdanach

o la boga

krzyk matki przeszył powietrze

gwałt członka tyrana

Tak żyją mocarze tego świata!

Rewolucja to furtka, by na nowo 

trzymać ludzi w kajdanach!

***

zebrałam włosy wiatru

zebrałam liście deszczu

tak mało mieszka w głowach

przemyślanych słów

zebrałam ślady pisku

ciche nuty drzew

tak mało pośród betonów

ciepłych uścisków  dłoni

zebrałam pąsy słonica

uśmiechy tataraków

tak mało wdzięcznych kroków

w ziemskim teatrze

zebrała miłość rosy

niech śpi w łupinie orzecha

tak mało życzliwości w oku

muza

byłam muzą 

ubraną w pantofelki

w oknie zawiesiłam

w papier ubrany księżyc

byłam muzą

rysującą nieba błękit

rozpostartą taflą jeziora

w niemym tańcu łabędzia

ucichłam

okryły mnie muzea

w gipsie woskowe figury

nikt

usiadłam w niebie

na schodach znajdując nikogo

poszedł oglądać ziemię

jak wrze od wybuchów atomowych

usiadłam w niebie

nikt z ziemi westchnął cicho

czemu tak dziatki się męczycie

nikt w dole go nie słyszał

usiadłam w niebie

nikt lekko wszedł po schodach

czy tak mocno ludzki duch 

pokochał cierpienie pytam

nikt spojrzał we wszechświecie

ciało ludzkie to więzienie ducha

weń tkwi zawistna głupota 

https://www.youtube.com/watch?v=_1jL8A20H_k

***

czasem myślę o

o szklanej dłoni jak

jak zimnem dotyka 

obcą twarz

czasem widzę 

zatroskane oczy

wykrzywione usta

marazm powszedniości

czasem słyszę

głuche słowa

huk ulic

dróg goniących za niczym

czasem tęsknię za

za ciepłem 

ramion otwartych ku słońcu 

Mówią cicho, że anioł zamieszkał w człowieku.

Mówią cicho, że szczęście żyje w uśmiechu. 

smutek

po schodach

w górę i w dół

białe biegają koperty

atramentowe litery w dłoniach palą

milczące

twarze na bladych szybach

zastygnięte we mgle

o świcie wczorajszego zmierzchu

czy nic nie odpowiesz

za trudny zakręt pytań

niezrozumiały szept

cichych słów niemych ust

zamknięte w sercu

błękitne łzy szklane

konwalie umarłe

23. 02. 09 

"...Wpisany w los milczenia łyk..."

Gabriel Fleszar "Kroplą deszczu"

http://www.youtube.com/watch?v=Ey9a5oJLfBQ

mówię

nowym człowiekiem

mówię mówię mówię

nowym człowiekiem 

mówię mówię mówię

ubrania na baczność

ten system od wnętrza butwieje

rozlazła maź kleje

w korowodzie rozszalała religia

gusła

zakopane ciała obrzędy

zewnętrznie w samopas

kat na progu świątyni

nowym człowiekiem

mówię mówię mówię

żywym w energii duchem 

ciche słowa

z cienia twarz

twarz z cienia

z piasku dłoń 

dłoń z piasku

spojrzenie gwiazd

gwiazdy w twych oczach

rozmazane

na promieniach świtu zawieszone

w pąsach ust

na rumianych szybach

gdy zachodzi blask dnia

drobne rzucam słowa

więc chwyć

białe konwalie

powiedz że

powiedz że kochasz

z serca

mówię z serca

rozkwitają kwiaty

z zorzą słońce wstaje

tuż nad horyzontem rozciąga ramiona

z sercem wyciągam dłonie

dojrzałe zielenią rosną jabłka

w uśmiechu czerwienią się poziomki

w zamyśleniu śliwki fioletowieją 

w uśmiechu serca 

boso deszcz w trawie tańczy

w lekkości dotykając nieba

cichy szept galaktyk słyszy

mówię z serca

wiecznie duch kocha

żywą światła wyobraźnię