kometa

 dziś spadła jasna kometa z nieba
oświetliła drogę wnętrza
w półmroku rozbłysło jasne światło
rozświetliło cały mroczny pokój

dziś jasność wybudowała ścieżki
pośród zabrudzonego bruku ulic
pośród spopielałego niegdyś pyłu
i na nowo pośród ciemnej nocy rozbłysła

jedna wschodząca gwiazda

dziś jasność na nowo wyrasta
rozświetlona nowym życzeniem
niczym drzewo wiecznego życia
niczym jedno ciepłe wspomnienie

o tym wewnętrznym małym świetliku
o tej wewnętrznej maleńkiej iskrze
co staje się wielkim płomieniem życia

na zielonym wzgórzu

zatęskniłam za tym wzrokiem
co poszerza horyzonty 
z tych obrazów zawieszonych na płótnie
gdy pędzel pociąga z wolna 

zatęskniłam za tym domem
który porasta wonne kwiecie
na zielonym wzgórzu co w maju pięknie rozkwita
i nic nie mówimy o miłości

i nic nie mówimy o czułości
i nic nie mówimy o tym co niezręczne i zraniło serce
choć znamy proste słowa kocham wybaczam przepraszam
choć wszystko skrywają wnętrza

choć wszystko widoczne dla serca
choć powali przed nami pęka brama milczenia
i wzrasta w nas na nowo drzewo porozumienia

***

 kiedy siedzimy osowiali
rozbici w czterech kontach
z trosko małych niepotrzebnych
z przeszklonych szklanych łez

kiedy myślmy o nicości
o otchłani z głębi mórz
co kryją czarne perły
z tych negatywnych myśli niepotrzebnych

kiedy w niemocy ciężko trwamy
bo w słabości jesteśmy ulegli
z tych myśli niepoukładanych
z chaotycznego kulawego biegu

kiedy na samym dnie leżymy upadli
niczym ziarno zanurzone w glebie
powoli wzrastamy w blasku wschodzącego dnia 

kwiat paproci

 chciałam podarować złote światło
i wewnętrzne promienie słoneczne
dźwięczne słowa szczero złote

chciałam podarować miłość z wnętrza
drogocenny kwiat paproci 
co w stulistnym rośnie lesie
który mieni się serdecznym blaskiem i wiecznym życiem
nigdy nie więdnie i nie przekwita

chciałam pocałować złote usta
które w szepcie niosły spokój ciszy
co otworzyły bramy wnętrza