dobry człowieku

 dobry człowieku stań obok nas
a nie samotnie pośród czterech ścian
żyj w zgodzie sam ze sobą 
i doceń swój wewnętrzny dar

doceń to ziarno miłości które
w twoim sercu gości
by wzrósł z niego i rozkwitł przecudny kwiat
nie pytaj się ciągle dlaczego
i nie tkwij w swej samotności

przecież sam wiesz że radość w twym życiu gości
że słoneczny rodzi się w tobie uśmiech
nie musisz już tkwić w twej niewypowiedzianej tęsknocie
bo wiosną znów w locie uniosą się jaskółki

dobry człowieku pozostaw drzwi 
niech w locie zniosą cię skrzydła
które niosą z sobą wolności prawdę

 

mokre łzy

 deszczowe spadają łzy
by ugasić pragnienie ziemi
by oczyścić brud chemiczny
utkany z ludzkich myśli i rąk

deszcz spada pod osnową nocy by
by zasilić prąd udręczonych rzek
by uciszyć wzburzony jęk oceanu
co wciąż się dławi ropą i plastikowymi butelkami

deszcz pada za dnia by
by towarzyszyć słońcu przy wzroście zieleni łąk
by pozwolić wznieść się ponad horyzont siedmiookiej tęczy
by ucieszyć rześkością każdy kwiat i źdźbło trawy

deszczowe spadają łzy bo
bo człowiek nie zna litości
dla wody życia którą wciąż chemią opluwa

wybiła północ

 namalowałam księżyc na ścianie
by swym blaskiem objął noc 
gdy wzrastał pod pędzlem
na tarczy zegara wybiła północ

minuta po północy
czar nie prysł jak w bajce 
choć nie było kopciuszka i karety
tylko dwoje zwyczajnych ludzi

czar nie prysł bo
bo między wierszami zawarli
dźwięk słów w ciszy wypowiedziany
że kocham te wonne leśne kwiaty

czar nie prysł
gdy wzdłuż ulic szli liczni przechodnie
gdy stanęli na przeciw siebie w wymownym uśmiechu