na pamięć

naucz mnie siebie na pamięć

gdy jeszcze nie wstaje ze snu rozebrana

widząc twoje bose ślady w pasku

gdy zmywa je odpływająca fala

nie burząc spokoju oceanu

otacza mnie wewnętrzna jednia

bo czy jesteś jedynie małą kroplą

czy tą głębią wód wezbranych która mnie otacza

naucz mnie na pamięć siebie

w tym cichym trzepocie mewich skrzydeł

gdy wznosisz się do lotu tuż nad horyzontem

gdy otulasz mnie ciepłem niczym zachodzące słońce

ach ile westchnień uniesie oddech

gdy w naszych sercach nigdy nie blednie

z różu utkany odcień miłości

***

 gdybym nie śniła o tobie skrycie
i nie użyła prostego słowa kocham
czy nie niosłabym w sobie miłości
która tliła się niczym maleńka iskra każdego dnia

gdybym w milczeniu skrywała powieki
niezbyt wybudzona z wczorajszego snu
czy nie zostałbyś w cichej pamięci
w ukrytym wewnętrznym uśmiechu

gdybym z jutrem rozpostarła wewnętrzne w locie skrzydła
wzbiła się niczym sokół w podniebnym locie
a do twych stóp dotarła jako mała jaskółka
która zwiastowała wiosenny deszcz i poranną rosę

i ująłbyś w ciepło swych dłoni
to jedno szare pisklę
co w tańcu przemieni się w łabędzia

autor fotografii Szymon Wydra

***

kiedy niebo okryje się jesiennym złotem
kiedy odlecą wszystkie ptaki 
wiosną rozkwitną znowu stokrotki
a latem dojrzeją truskawki i poziomki

kiedy świat okryje się chłodem
a mróz narysuje szklane tulipany
pośród puchu płatków śniegu
ożywią się papierowe ptaki

gdy  świt spotka się z zachodem
a w domu otworzą się wszystkie drzwi
każdy cichą bajkę opowie
a z mgły wyłoni się twój obraz