pośród nas żyją samotni
co do stulistnych przylgnęli drzew
od korzeni aż po gałęzie korony ze snu budzą deszcz
w radości słońca witają nowy dzień
samotni żyją pośród nas
wiele krętych dróg widniało prze nimi
pośród pustynnego piasku zieleni równin
gdzie bose ślady traw za nimi biegły
żyją pośród nas samotni
co pośród fal niczym rozbitkowie nikną
na przybrzeżnych skałach złożeni ręką w modlitwie
by światło morskich latarni wiodło ich do domu
pośród nas żyją samotni
co stumilowe szlaki przemierzają życia
do życiem tętniących zaglądają ogrodów
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz