tych dwoje

na ławce w parku

złożonej jak harmonijka

zarysowanej w literze M

splecionej z liści sitowia

w dłoni przytkniętej do dłoni

czasem z ubrań rozebranych

gdy latają z motylami

w zieleni bosych traw

na leśnej słońcem rozgrzanej

polanie ubrani w czerwień poziomek

słodycz rozgrzanych warg

gdy nocnych gwiazd zapalają latarnie

na ławce złożonej w harmonie

tych dwoje w dłoniach splecionych

o śpiących łabędzich ustach

Tym czym chciałam dla ciebie być - porannym 

promieniem słońca, tęczą pośród burzy, 

łagodnym dziecięcym śmiechem...