***

kroplą rosy się stać spocząć w kielichu kwiatu

jednym pasmem tęczy kolorem wieczności

promieniem słońca szarość rozpraszającym

maleńkim ziarenkiem piasku w twej dłoni

ze zgliszczy czarnej ziemi jak feniks z popiołów wyrasta

wątła łodyg białe kwiecie konwalia

wiatr na wszystkie strony kołysze melodie zagłusza

wokół nicość pełza pustka

jedną z chmur się stać w podniebnej bajce grać

słowiczą nutą kryształowym dźwiękiem

księżycowym pyłem zorzą polarną

gwiazdą na którą nocą patrzysz

gruz rozsypany domek z kart niedowierzanie

grób płomień zgasł umarła niezapominajka

biedronka zgubiła kropki wybacz prosi

za późno deszcz odczytała pozostały łzy

maleńkim świetlikiem się stać wskazywać drogę

szumem fal morską bryzą

dziecięcą wyobraźnią beztroskim uśmiechem

nadzieją w twym sercu

mrok najciemniejsza czerń niedowierzanie

gdzie droga początek koniec

największy koszmar historii samotność życia

zabrakło jutra choćby jego cienia

przestać być zarysem postaci stać się człowiekiem

poznać imię twej duszy

podać ci dłoń maleńkie ziarenko piasku

zobaczyć rozpraszającą się szarość słońca

odejść gdy nie będziesz chciał zatrzymać

przepraszam ale nie potrafię przestać kochać ciebie

"Prawdziwa miłość to miłość do kogoś,

od kogo nie oczekuje się żadnych korzyści."

Pearl Buck